ตอนที่ 1 ครั้งแรกของมิค ลูกบาศก์ที่เกิดมาเพื่อตัวเขา
ในยุคที่ “รูบิค” เหลือเพียงแค่ชื่อเรียก เป็นเพียงแค่ของเล่นสำหรับบางคน ใครก็ตามที่สามารถบิดรูบิคให้สมบูรณ์ได้ เขาก็จะถูกเรียกว่า “อัจฉริยะ” แต่ยังมีเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ผู้ที่มีความคิดแตกต่างออกไป เขาว่ารูบิคเป็นของเล่นธรรมดา ที่ใครๆก็สามารถเรียนรู้วิธีเล่นได้ เพียงแต่ข้อมูลยังไม่แพร่หลายก็เท่านั้น การที่ไปเรียกผู้นั้นว่า อัจฉริยะ เป็นสิ่งที่โง่เขลาสิ้นดี เขาจึงตั้งเป้าหมายอย่างแน่วแน่ว่า เขาจะต้องสร้างยุคสมัยแห่งรูบิคขึ้น เพราะเขาเชื่อว่า รูบิคไม่ได้มีไว้แค่บิดให้ครบสีเท่านั้น แต่มันทำได้มากกว่านั้น และแน่นอนเขาจะไม่เป็นคนเดียวในโลกที่เล่นรูบิคได้
เด็กหนุ่ม 2 คน ซึ่งเป็นเพื่อนซี้กัน มิคคาอิล เด็กที่ไม่มีอะไรดีสักอย่าง เรียนด้อย กีฬาก็ไม่เอาไหน กับอดัม เพื่อนซี้ที่คอยช่วยเหลือในด้านการเรียน และอื่นๆ ของมิคคาอิลเสมอ เป็นเด็กที่มีความชำนาญ ในทุกๆเรื่องๆ เป็นเบอร์ 1 ทั้งด้านการเรียน และกิจกรรมอื่นๆ จนมาวันนี้ เขากลับต้องมาเสียใจ เหตุเพราะเขาไม่สามารถทำบางอย่างในที่อาจารย์สั่งได้
มิคคาอิล : “นายนี่โง่ชะมัดเลยนะ อดัม! ใครมันจะเก่งไปซะทุกเรื่องเล่า”
อดัม : “ก็นายเป็นคนอย่างนี้ไง มิค! ชีวิตนายจึงไม่มีอะไรดีสักอย่างไง”
มิคคาอิล : “เห้ๆ ใจเย็นเพื่อน จริงอยู่ที่ฉันมันห่วยแตก ไม่มีอะไรดี แต่คำว่าสักอย่างหน่ะ ฉันขอปฏิเสธนะ เพราะฉันเชื่อว่า มันต้องมีสักเรื่องที่เหมาะกับฉัน และฉันก็เหมาะกับมัน และแน่นอนถ้าฉันเจอมัน ฉันจะต้องเป็นเบอร์ 1 ในเรื่องนั้นให้ได้”
อดัม : “เห้ มิค ฉันขอโทษที่พูดอย่างนั้นกับนาย ฉันแค่ โมโหไปหน่อยหน่ะ”
มิคคาอิล : “ไม่ต้องหรอก ฉันไม่เก็บเอาประโยคแบบนั้นไปคิดหรอก จริงๆแล้วนายเองก็ไม่น่าเสียใจนะ แค่เรื่องนี้เรื่องเดียวเองที่นายทำไม่ได้ นายคิดว่าทุกอย่างบนโลกใบนี้ นายจะสามารถทำได้ทุกอย่างเลยงั้นหรอ จะบอกให้นะ ทุกอย่างบนโลกใบนี้หน่ะ ไม่ได้เกิดมาเพื่อนายคนเดียวนะ แต่มันเกิดมาเพื่อคนอื่นๆอีกนับล้านด้วย”
อดัม : “นั่นสินะมิค ว่าแต่ เมื่อไหร่นายจะเจอสิ่งนั้นล่ะ”
มิคคาอิล : “ฮ่า ๆ ฉันว่าอีกไม่นานหรอกอดัม นี่เราก็อยู่บนโลกมา 18 ปีแล้ว อีกไม่นาน ฉันเชื่ออย่างนั้น”
หลังจากที่ปลอบใจเพื่อน มิคคาอิลก็ได้พาอดัมไปหาอะไรทำระหว่างพักกลางวัน จนมาได้ยินเสียงๆหนึ่งดังขึ้นมาจากบริเวณบันไดทางขึ้นชั้นเรียน
แครบ…. แคร๊บ.. แครบ… แครบ…
มิคคาอิล : “ใครมาทำอะไรตรงบันไดหน่ะ เสียงแปลกๆ ไม่เคยได้ยินเลย”
อดัม : “เอ๊ะ! หรือว่า…”
มิคคาอิล : “เห้! นายคือดาวุด ห้อง 1 นี่ ในมือนั่น คืออะไรหรอ”
เพื่อนร่วมสายชั้นของมิคคาอิล และอดัม เขาชื่อดาวุด มิคคาอิลได้ทักทายตามประสาของของคนเป็นมิตร พลางถามถึงสิ่งที่อยู่ในมือของดาวุด
ดาวุด : “อ้าว มิคคาอิล จอมบ๊วยของสายชั้น ไม่นึกว่านายจะเป็นเพื่อนซี้กับอดัมนะ ดูไม่ค่อยเหมาะสมกันเลย”
มิคคาอิล : “ฮ่าๆ นายก็ทักซะเต็มยศเลยนะ เพื่อนกันเขาคบกันเพราะความฉลาดซะที่ไหนเล่า”
ดาวุด : “ฮ่าๆ เป็นอย่างที่ใครเขาว่าจริงๆด้วย นายไม่โกรธกับฉายาพวกนั้นเลย”
มิคคาอิล : “เอาเถอะ! ดูเหมือนว่า ฉันจะมีชื่อเสียงนะในเรื่องพวกนี้ เมื่อกี้นายว่า รูบิค! งั้นเหรอ เหมือนจะเคยได้ยิน ว่าแต่มันคืออะไรหรอ”
ดาวุด : “นี่ไง! มันคือของเล่นสมัยพ่อฉันหน่ะ แต่ตอนนี้ไม่มีใครเล่นมันแล้วล่ะ ฉันว่ามันสนุกดี บิดให้มันคละสีมั่วๆ แล้วบิดกลับให้มันครบสมบูรณ์ทั้ง 6 สีเหมือนเดิม มันเป็นอะไรที่น่าทึ่งมากเลยล่ะ”
มิคคาอิล : “เห้ย มันทำได้ด้วยหรอ ฉันว่าถ้าบิดจนคละสีขนาดนั้น มันคงกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้วล่ะ”
ดาวุด : “ฮ่าๆ ใครๆเขาก็ว่าอย่างนั้นล่ะน่ะ ฉันจึงถูกเรียกว่า อัจฉริยะไงล่ะ นายดูนี่นะ”
ว่าแล้วดาวุด ก็ละเลงบิดรูบิคให้มันคละสีกัน และบิดให้มันกลับมาครบเหมือนเดิม ให้มิคคาอิลและอดัมดู
มิคคาอิล : “ยอดไปเลย นายมันอัจฉริยะชัดๆ เจ้านี่น่าสนใจดีแฮะ เหมือนจะถูกชะตากับมัน”
อดัม : “นายยังเล่นรูบิคอยู่หรอดาวุด ฉันได้ยินมาว่า เขาเลิกเล่นมาเกือบศตวรรษแล้วไม่ใช่เหรอ”
ดาวุด : “ใช่แล้ว ไม่นึกว่านายจะรู้จักมันนะ อย่างนี้ก็แสดงว่าที่บ้านนายก็มีรูบิคหน่ะสิ ของใครหรอ พ่อหรือปู่”
อดัม : “ก็ไม่ใช่บ้านฉันซะทีเดียวหรอกนะ แต่แถวบ้านฉัน มีร้านอยู่ร้านนึง ขายลูกรูบิคหน่ะ พ่อบอกว่าร้านนี้เปิดมานานแล้ว แต่ไม่เคยเห็นลูกค้าเดินเข้าร้านเลยแม้แต่คนเดียว ฉันอยากรู้เลยเข้าไปถามที่ร้านดูหน่ะเลยได้รู้ข้อมูลมานิดหน่อย”
มิคคาอิล : “ว่าแล้วเหมือนได้ยินมาจากไหน ชื่อร้านขายของแถวบ้านนายนี่เอง”
ดาวุด : “ในยุคที่รูบิคเหลือเพียงแค่ชื่อเรียกแบบนี้ ไม่น่าเชื่อว่าจะมีร้านแบบนั้นหลงเหลืออยู่นะ เป็นเรื่องดีจริงๆ ฉันว่าอยากได้รูบิคใหม่อยู่พอดีเลย ว่างๆ พาฉันไปหน่อยสิ”
อดัม : “ได้เลย!”
มิคคาอิล : “นี่! ดาวุด จะว่าอะไรไหม ถ้าฉันจะขอยืมไปเล่นที่บ้านคืนนึงหน่ะ”
ดาวุด : “อื้ม! ได้สิ ยืมสักเดือนนึงก็ได้ ที่บ้านฉันมีอีกเพียบเลย”
ดาวุดพูดตอบรับพร้อมยื่นรูบิคให้กับมิคคาอิล
มิคคาอิล : “ไม่แน่นะ อดัม! ฉันอาจจะเจอสิ่งนั้นแล้วก็ได้ สิ่งที่มันเกิดมาเพื่อฉัน และฉันก็เกิดมาเพื่อมัน”
อดัม : “ก็ขอให้เป็นอย่างนั้นทีเถอะ ไหนนายลองแสดงให้ดูหน่อยสิ”
มิคคาอิล : “ฮ่าๆ ต้องลองดู”
ว่าแล้วมิคคาอิลก็ลงมือบิดรูบิค เขาเพิ่งเคยจับรูบิคครั้งแรก แต่สามารถบิดรูบิคให้ครบหน้าเดียวได้ ด้วยเวลาอันรวดเร็ว สร้างความแปลกใจให้กับอดัมและดาวุดเป็นอย่างมาก
อดัม : “นี่นายเคยเล่นมันมาก่อนใช่ไหม มิค!”
มิคคาอิล : “บ้าหรอ อดัม ฉันเพิ่งจับมันครั้งแรกก็วันนี้นี่แหละ”
ดาวุด : “นายนี่เจ๋งจริงๆ มิคคาอิล ฉันคงจะเรียกนายว่าจอมบ๊วยไม่ได้แล้วล่ะ เพราะฉันเองกว่าจะบิดได้หนึ่งสี ก็ใช้เวลาพอสมควรนะกว่าจะเข้าใจกลไกของมัน”
มิคคาอิล : “พวกนายก็พูดเกินไป ฉันเพิ่งทำได้แค่สีเดียว ยังไม่จบเกมส์สักหน่อย”
ดาวุด : “ถ้านายสามารถบิดได้หนึ่งสี อีกห้าสีที่เหลือก็ไม่ใช่เรื่องยากหรอกมิคคาอิล นายแค่ต้องรู้วิธีเท่านั้นแหละ เอานี่ไป วิธีการเล่นรูบิค ฉันว่าถ้านายกลับไปฝึกวันนี้ พรุ่งนี้นายคงมาแข่งบิดกับฉันได้แล้วล่ะ”
มิคคาอิล : “เยี่ยมไปเลยดาวุด ขอบใจมาก แล้วพรุ่งนี้เรามาแข่งกัน”
ดาวุด : “ได้เลย!”
กริ๊งงงงง….กริ๊งงงง เสียงออดเรียกเข้าห้องเรียนดังขึ้น ทั้งสามคนจึงแยกย้ายกลับเข้าห้องเรียนของตัวเอง
ในคาบสุดท้ายของวันนี้ อดัมได้ถามคำถามมิคคาอิล ด้วยความประหลาดใจในเรื่องที่ มิคคาอิลสามารถเข้าใจกลไกของรูบิคได้อย่างรวดเร็ว
อดัม : “มิค ฉันว่านายต้องเคยเล่นรูบิคมาก่อนแน่เลย สมองทื่ออย่างนายเนี่ยนะ จะเข้าใจกลไกของรูบิคเร็วขนาดนั้น”
มิคคาอิล : “บ้าจริง ฉันบอกแล้วไงว่าเคยจับครั้งแรก อีกอย่างนะ ฉันบอกแล้วไง ว่าต่างคนต่างก็มีสิ่งที่เกิดมาเพื่อคนคนนั้น อย่าคิดว่าคนที่เรียนแย่ จะไม่มีอะไรดีสักอย่างในชีวิตสิ”
อดัม : “ฉันว่านายกำลังปิดบังฉันอยู่นะ เอาเถอะๆ ฉันไม่สงสัยนายก็ได้”
อดัมยังคงสงสัยในตัวเพื่อนซี้ เพราะที่ผ่านมาไม่ว่าในเรื่องไหนๆ มิคคาอิลก็ไม่สามารถทำได้ดีสักอย่าง แต่กลับเข้าใจกลไกของรูบิคได้อย่างรวดเร็ว ราวกับเคยเล่นมาก่อน
มิคคาอิล : “อื้ม แล้วแต่นายละกันเพื่อน แต่ฉันสาบานว่าฉันพูดความจริง”
อดัม : “โอเคๆ มิค โทษทีๆ อ๊ะ! การบ้านของวันนี้ ฉันทำเสร็จพอดีเลย”
มิคคาอิล : “ขอบใจๆ วันนี้นายทำเสร็จเร็วกว่าเมื่อวานอีกนะ”
อดัมยื่นการบ้านที่ทำเสร็จวันนี้ให้มิคคาอิลกลับไปลอกตามปกติอย่างทุกๆวัน
และแล้วก็หมดคาบเรียนสำหรับวันนี้แล้ว ทั้งสองก็กลับบ้านพร้อมกัน อย่างที่เคยเป็น แต่วันนี้มิคคาอิลรีบตรงดิ่งกลับบ้านหลังจากส่งอดัม ไม่แวะบ้านอดัมอย่างทุกๆวัน เพราะเขารีบที่จะไปฝึกรูบิค เพื่อจะมาแข่งกับดาวุดในวันพรุ่งนี้